Ευχές τέλος. Τι άλλωστε μπορούμε να πούμε; Καλή χρονιά, καλό χειμώνα; Ψέματα θα είναι...
Τα χρόνια αυτά για μας υποτίθεται ότι είναι τα πιο δημιουργικά, υποτίθεται ότι κατά τη διάρκεια των χρόνων αυτών προσπαθούμε να ανακαλύψουμε τον κόσμο, να γνωρίσουμε τους ανθρώπους, την επιστήμη, την τέχνη, τη ζωή. Για εμάς όμως ακόμη και οι ευχές έγιναν πιο απρόσιτες όσο ποτέ. Μπορεί κατοχή να μη γνωρίσαμε, αλλά ούτε και δημοκρατία. Αυτοί που χτύπησαν τον εργατικό τομέα, αυτοί που καθήλωσαν στην ανέχεια τους συνταξιούχους, τώρα χτυπούν και το ζωτικότερο κομμάτι του ελληνικού λαού, τους φοιτητές και τη νεολαία γενικότερα. Το μέλλον μας φάνταζε αβέβαιο, τώρα απειλείται και το παρόν μας.
Ας αφήσουμε τις ευχές, ας αφήσουμε και τις προσωπικές φιλοδοξίες, άλλωστε πώς μπορεί κάποιος να προοδεύει σε μια παρακμάζουσα κοινωνία; Ας κάνουμε ότι μπορούμε ας φτάσουμε μέχρι το τέλος, ας κάνουμε τα πάντα , και ας γίνουμε το έναυσμα για την αφύπνιση ολόκληρης της κοινωνίας. Και ας χτίσουμε τον δικό μας κόσμο.
Δεν είναι απλά ένα νομοσχέδιο ή μια κυβέρνηση.. Είναι ο κόσμος μας και ο κόσμος τους.
Ευχές τέλος όχι για εμάς, για αυτούς.
